بنی آدم مشترکاتی دارند که با شناخت آنها، می توان حرف هایی داشت که به کار همه آنان بیاید. 

از جمله آن ها، دغدغه های گنگ و سوال های بی جوابی است که در تنهایی های حتّی کوتاه مدت و در طول شبانه روز سراغ او می آیند...

که اصلا زندگی یعنی چه؟! ما از کجا آمده ایم؟! این همه هیاهو برای چیست؟! ما در این هیاهو چه کاره ایم؟! کجا باید برویم؟! خوب آن جا برویم که چه؟! اصلا زندگی یعنی چه؟! اگر خبری نیست، پس این دغدغه ها برای چیست؟! در پی یک گم شده بودن یعنی چه؟ و...

به ادامه مطلب مراجعه بفرمایید​​​​​​

تا مرحله ای در زندگی، گذشت زمان خوش آیند است: آمدن عید؛ گذشت یک سال؛ 

چرا؟! برای چه؟! مگر در آینده چه خبر است؟! در آینده منتظر چه هستیم؟!

ولی بعد از گذر از آن مرحله، شاید بعد از 60 سالگی، انتظار منتفی نمی شود، ولی دلهره و نگرانی گنگی به آن علاوه می شود، انتظار چه چیزی را در پیش رو داریم؟! اگر خبری در پیش نیست، پس این حسّ مشترک از کجاست؟!  این حس تخیّل یک نفر نیست؛ خصوصا این که اصلا تعمّدی نیست!

اصلا من که هستم؟! «من» یعنی چه؟! حقیقت «من» چیست؟! وقت خواب، وقت بی هوشی، چه می شود که دیگر «من» نیست؟! 

احساس می کنم که «من» یعنی آگاهی در فضای خالی و بلا تکلیف و سرگردان!

حافظ راست می گفت که: از هر طرف که رفتم جز حیرتم نیفزود!

نه می توان فهمید و نه می توان کناری نشست و بی خیال بود و این یعنی دغدغه. برای رضایت از زندگی در حالی که ظاهراً چیزی کم نیست؛ ولی با اینهمه در این داشتن ها چه چیزی نیست که با کمبود آن احساس رضایت و کفایت نمی کنیم؟! داشتن دارایی بیشتر و شیک تر؟! احساس بیهودگی بعد از داشتن آن ها قابل تصوّر است؛ پس آن که کم است، از جنس مبل و ماشین و ساختمان و از این قبیل نیست. 

چرا از خود راضی نیستم! چه باید بکنم که از خودم راضی باشم؟! اصلا چه طور باید باشم؟! کاری باید بکنم؟! من که هر چه به عقلم می رسد و می توانم، که می کنم؟! پس چه باید بکنم؟! گیر کار کجاست؟!

برگرفته از کتاب ضریح یقین گمشده، اثر استاد حسین درگاهی